MARJONLANDIA : Adventures in the Golden Tiger Castle (Day 1)

June 10, 2008
Natulog ako. Mga 1 AM. Sa sobrang kaba.
Nagising ako. Mga 5 AM. Sa sobrang excitement.
Pumasok ako sa school. Mga 7 AM. Para wala akong ma-miss.

I was waiting for this day. The wait is finally over. Day 1 of College. Marjon has reached the beginning of his toughest test yet.

I thought.

PUCHA! PAGPASOK KO HALOS LAHAT NAKA-CASUAL OUTFIT.
KONTI LANG YUNG MGA NAKA-UNIFORM. AT ISA AKO DUN.

Dalawa lang ang pwedeng nangyaring pagkakamali, it's either tanga kami or tanga sila, but in this case, may ikatlo pala, tanga ang administration.

Pumasok ako sa Main Building. Mukhang wala namang pasok, mas marami pa ata kami sa bahay kaysa yung mga nasa UST. But of course, exaggeration lang yun. Pero nakakadisappoint. Tinanong ako nung guard.

'Anong course?'
'Bio po..'(nakangiti ako nyan)
'O eto!'(nagbigay sya ng kalahating bond paper, na may nakasulat - ayun, naloko na, 16 pa pala ang start ng classes)

WTF!?!!?!?! As I've checked sa kanilang oh-so-reliable website, JUNE 10, HUNYO DIYES, IKASAMPUNG ARAW SA IKA-ANIM NA BUWAN. Nagkamali ba kami sa pagkaunawa namin? Where is justice?

Marami akong sacrifices and procrastinations para sa araw na 'to, tapos pag-t-tripan lang pala ako ng admin. Wala rin silang binanggit na kailangan ko ng temporary ID. Wala. Wa. None. Not a single peep.

Hanep sa sabotage. Hanep sa trippings. Para bang di kami estudyante.

They are monsters.

So napahinga na lang ako nang malalim kasi ayoko mang-away ng staffer. Lumabas ako ng Main Building, pumunta sa isang shed na maraming puno at sumigaw ng malakas.

'Hijo?', sabi ng isang lalaking naka-polo na may bitbit na x-ray film.
Tinanong niya kung anong oras na. Sabi ko, 7 AM.
Tapos umupo kami sa isang bench.
Naiinis daw siya. 9 AM niya pa daw kasi makikita yung pinsan niyang pari sa UST Church. Hihingi ata siya ng tulong.

May dalawa daw siyang anak, at siya lang bumubuhay sa kanila. She left him for another guy. Tinaas niya ang dulo ng kanyang pants, at pinakita ang bukol sa binti niya. Sobrang ramdam ko ang intensity ng physical at emotional pain niya.

May bone cancer pala siya. Tapos pinakita niya ang mga X-ray films, as proof na may nsakit nga siya.

Kahapon, sinanla niya ang 7-year old electric fan niya sa halagang P100. Pamasahe ata papuntang UST.

At ngayon, uuwi na lang siya dahil di ata siya sisiputin ng pinsan niyang pari dahil may ceremony para sa bagong rector ng UST.

Ang problema, wala na ata siyang pera.

Seriosly, hindi ako yung type ng person na masyadong generous dahil di kami ganun kayaman para mag-adopt ng Vietnamese or magbigay ng fund sa Bantay Bata. Pero ang hinihingi niya ay kaunting salapi. May babalikan pa siyang anak. At may libreng kwentuhan naman eh. Joke.

And it was truly a sad, heartbreaking and extremely awkward moment. I thought I could only see these scenes in movies. At nasa harap ko na yung taong humihingi ng tulong.

Twenty pesos was all I could give. Bakit? Ewan ko ba. Basta dumukot lang ako. Gustong-gusto kong ibigay ang buong baon ko. Kahit maglakad na lang ako pauwi. Pero di ko nagawa. Kahit doble pa yung baon ko sa sinanla niyang electric fan, nakuha ko pang magdamot.

I was a monster. And I still am.

We all have monsters inside us. We can never deny.

Nagpasalamat pa rin siya kahit konti lang nabigay ko. Umalis agad siya. Naglakad ako ng teary-eyed. I was so selfish. And it turned out to be an instinct. Bakit kasi of all rich kids sa UST, ako pa napili niya. Hindi ko siya sinisisi. Ako ang dapat sisihin.

At nakita ko ang isang matabang lalaki na nakatalikod, na may bag na sobrang familiar. I looked closer. Aba ang kumag, si Joel pala!

Biktima rin siya ng Admin.

Then we saw Tope. Then we saw Wabens.

We finished our respective tasks in UST at lumayas agad papuntang SM.

Bat ako nasa SM? Habang nagugutom yung lalaking may cancer?

Shet.

If only. If only makita ko lang siya ulit. Magbibigay ako ng ten times. or even twenty times sa lecheng bente na yun.

Hayy. Day 1 is over.

May I have more days to come.

=,(

-rjon-